Fudbal je oduvek bio nepredvidiva igra kao i svaka druga koja je nalik živom organizmu. Ona nije samo klackalca prolaznih pobeda i poraza već izlog talenata, sticanje samopouzdanja i neretko sudaranje igračkih sudbina.
A, sudar sudbina koji ima posebnu težinu za feljton o mladenovačkim fudbalskim talentima zbio se 27. avgusta 2011. godine u Sportskom centru „Zemunelo“ gde su se u utakmici 3. kola Prve lige Srbije sastali Partizanova filijala, Teleoptik i OFK Mladenovac.
Iako su Mladenovčani od 3. minuta igrali sa desetoricom igrača jer je kragujevački arbitar Bojan Nikolić zbog nepropisnog starta isključio golmana Živka Lukića, to nije sputalo Mladenovčane da ostvare pobedu od 3:2. Bio je to susret koji je het-trikom obeležio devetnaestogodišnji prvotimac Milan Čokić, ponikao u mlađim selekcijama mladenovačkog fudbalskog pogona , a da gotovo niko nije previše trošio reči o rezervisti Teleoptika koji je u igru ušao odmah na početku drugog poluvremena, tačnije u 46. minutu , u 80. udarcem glavom smanjio vođstvo na 2:1, ali i zbog nesportskog poteza оsам minutа kasnije dobio crveni karton. Niko nije ni slutio da će baš taj robusni i kratko ošišani šesnaestogodišnji crnokosi momak, kojeg je u igru uveo Vuk Rašović, čiji su igrački debi i prvi prvenstveni gol u seniorskoj konkurenciji, bili u senci Čokićevih pogodaka kasnije postati najbolji strelac u istoriji srpske fudbalske reprezentacije i najefikasniji napadač Čempionšipa svih vremena. Bio je to dan kad je na seniorsku fudbalsku pozornicu zakoračio Aleksandar Mitrović.
Istorija tog dana kao da je otvorila igraonicu fudbalskih sudbina jer je drugi gol za Teleoptik i to nakon fantastičnog slobodnog udarca sa dvadesetak metara postigao Nikola Jojić, kasnije prvotimac Partizana, Borusije iz Dortmunda, Kelna…
Slučaj je hteo da potpisnik ovih redova bude na usluzi ljudima iz menadžerske agencije koji su došli da prate Partizanove nade, ali su na delu videli Čokića, tako da su prikupljeni video zapisi sa narednih utakmica u kojima je ovaj fudbaler pružio odlične partije i tresao mreže Napretka u Kruševcu , Inđije i Novog Sada u Mladenovcu, što mu je otvorilo vrata ne srpske superligaške već odmah internacionalne karijere jer je potpisao za mađarski Kečkamet. Snimci su otišli direktno u ruke menadžera i nekadašnjeg direktora Borusije iz Dortmunda Mikija Stevića koji je tih dana imao udeo u realizaciji transfera Marka Marina iz Volzburga u Čelzi.
Nažalost Čokića su sputale povrede u mađarskom šampionatu da napravi uspešnu karijeru srpskog internacionalaca. Kasnije je nastupao za slovenačku Iliriju i albansku Besildiju, dok su Mitrović i Jojić bljesnuli na evropskoj fudbalskoj sceni. Ipak može se konstatovati da je pripadao jednoj nadolazećoj generaciji fudbalera koji su ugradu pod Kosmajem izučili fudbalsku abecedu, da bi kasnije zaigrali srpskom elitnom rangu i internacionalnoj sceni.
Klubovi koji imaju svoje zacrtane višegodišnje planove, neretko prave koncept tako što teže da prave spoj iskustva i mladosti. Oni iskusniji u poznim igračkim godinama, nešto slično što je uradila Kolubara sa svojim „učenicima“ nakon plasmana u elitni rang takmičenja, vraćaju se tamo gde su se afirmisali i na terenu u službi rezultata nadograđuju one mlađe.
U aktuelnom seniorskom timu OFK Mladenovca, jedini igrač koji je zaigrao u srpskom elitnom rangu je Dušan Tešić (1988) koji se 2012. godine sa Seltersa preselio u lučansku Mladost za koju je odigrao pedeset utakmica i postigao sedam golova, a onda je branio boje subotičkog Spartaka sa nešto manjom minutažom i bez golgeterske efikasnosti.
Među onima koji su stasali u OFK Mladenovcu , imaju prvoligaško iskustvo i trenutno nastupaju u zemlji i inostranstvu, njih je nekolicina uz već u prethodnim delova feljtona spomenute Terzića (Fjorentina) Tanasijevića (Mladost GAT) Blažića (IMT) koji su napravili su karijere vredne pažnje.
Neki klubovi poput lučanske Mladosti izuzetno vode računa o fudbalskim talentima iz svog okruženja. Tako je pre nekoliko godina iz Užica doveden golman Rosić koji je prodat španskoj Almeriji, nedavno je osamnaestogodišmji Gordić pristigao iz Priboja, a onda dobro unovčen od Mančester Sitija (transfer iznosi dva ipo miliona evra). Mladenovčani su pokušali sa takvom fudbalskom filozofijom pre desetak godina iako se radilo kao i danas u lošim infrastrukturnim uslovima, ali očigledno pojedinačni talenat je imao presudnu ulogu i potvrđuje staro pravilo da za kvalitetnog igrača nikad ne manjka interesovanje. On pre svega mora da se razvija u rangu koji ne deli previše stepenika od onog najelitnijeg što trenutno nije slučaj, jer Mladenovac igra četvrti stepen takmičenja.
Tako je je iz Aranđelovca u Mladenovac doveden Miloje Preković (1991) kojem je u mladenovačkom klubu to bila prva fudbalska registracija. Sa Seltersa put ga je odveo u slovačke Košice, branio je zatim na prvoligaškoj sceni u lučanskoj Mladosti, ruskom Enisju, Inđiji , Voždovcu i uzbekistanskom Dinamu iz Samargande.
Njegovoj generaciji pripadao je i Kusadčanin Petar Spasić (1982) koji je prošao mlađe selekcije OFK Mladenovca , nosio dres Čukaričkog i branio boje nekoliko španskih klubova treće lige.
Posebnu pažnju zavređuje Stefan Panić (1992) iz Belosavaca koji je prve seniorske utakmice odigrao 2012. godine u dresu najstarijeg mladenovačkog ligaša. Nakon preloma noge, radom i disciplinom karijeru je usmerio tako što je odigrao sezonu u srpskoligašu Kovačevcu, a onda su sledili Metalac iz Gornjeg Milanovca, Banjik iz Ostrave, ivanjički Javor, letonska Riga sa kojom je osvojio tri šampionske titule i Kup, igrao grupnu fazu Lige konferencije i jednu sezonu proveo u kiparskom Pafosu. Zanimljivo i da je debitovao u dresu sa nacionalnim grbom jer je na američkoj turneji nastupio za selekciju sastavljenu od igrača iz srpske Supe lige.
Bogato superligaško ima i Aleksandar Andrejević (1992) kojeg je put od OFK Mladenovca preko Čukaričkog doveo do novosadskog Proletera za koji je u srpskom elitnom rangu odigrao 114 utakmica i postigao 11 golova. Bio je kapiten ekipe sa Slane Bare, odigrao je utakmicu za nacionalni tim 2021.godine (debitovao protiv selekcije Paname) sastavljene pretežno od superligaških igrača . Kao internacionalac branio je boje češkog Pribrama i kineskog Gvandžua, a trenutno u Prvoj ligi nastupa za RFK Novi Sad.
Koliko je mladenovačka generacija 1991-1992 bila fudbalski plodna pokazuje i karijera Rabrovčanina Nikole Andrića (1991). U julu 2016. godine krenuo je sa Seltersa u fudbalsko nepoznato. Četiri godine branio je boje slovačkog ligaša Podbrezova, zatim se vraća u Srbiju gde je odigrao sezonu u lučanskoj Mladosti, a naredne godine postaje bitna karika u fudbalskom lancu Nenada Lalatovića na putu do velikog uspeha Novosađana i osvajanja nacionalnog Kupa nakon pobede u finalu sa Partizanom. Andrić je sa Lalatovićem kasnije sarađivao u niškom Radničkom i banjalučkom Borcu čije boje trenutno brani u nacionalnom šampionatu BIH.
Lični fudbalski neuspesi, ljubomora ili možda čak nedostatak sreće da se uspe u karijeri često su dovodili do toga da se za glavne krivce proglašavaju lokalni opštinari u čijim su rukama bili „nož i pogača“, ili možda treneri koji iz raznoraznih razloga mnogima nisu bili po volji . Malo će ko reći od onih koji nisu zaigrali na prvoligaškoj sceni da su baš te generacije koje su proglašavali „lokalnom legijom stranaca“ OFK Mladenovca na prvoligašku pozornicu usmerile Ivana Lakićevića (Železnik) ili Mladena Brkića koji je promenio veliki broj srpskih klubova, šampionsku titulu osvojio u u Albaniji sa Skenderbegom, bio najbolje ocenjen igrač lige i igrao mečeve u evropskih kupva.
Ne treba zaboraviti ni čudan, ali uspešan put Ivice Avramovića(1976) koji je ponikao u Studentu, igrao u mlađim selekcijama Partizana, nemačkog Hamburga B, Barselone B, drugoj španskoj ligi Univerzitet Las Palmas, nikšićkoj Sutjesci, Borcu iz Čačka i karijeru je završio u redovima kluba iz rodnog grada koji se u to vreme takmičio Prugoj ligi Srbije. Danas ima svoju školu fudbala i posvetio se radu sa mlađim uzrastom.
Jedan od onih koji su takođe osetili prvoligaški fudbalski barut bio je Dejan Ninković (1973) jer je oblačio dres niškog Radničkog , bio reprezentativac u mlađim kategorijama i karijeru kao Avramović završio na Seltersu.
Kovačevčanin Miloš Živanović (1988) može se pohvaliti uspešnom prvoligaškom karijerom jer je u periodu od 2008. do 2011. godine nastupajući za kulski Hajduk na 84 utakmice protivničke mreže zatresao 17 puta. Promenio je veći broj srpskih klubova (Bora iz Čačka, Dinama iz Vranja, Sloboda iz Užica) a prvi put obukao je dres OFK Mladenovca 2006 . godine kao pozajmljen igrač Partizana.
Jedan drugi Kovačevčanin, Uroš Damjanoviću (1995) prošao je omladinsku školu Rada, igrao za Radnik iz Surdulice i Niški Radnički, bio internacionalac u Slovanu iz Bratislave, a od 2011. do 2016. godine zabeležio šest nastupa za mlađe selekcije nacionalnog tima.
I u teškim trenucima po najstariji mladenovački klub koji se proteklih godina spuštao do najnižeg ranga-opštinske lige, bio na granici gašenja, zahvaljujući školama fudbala ponikla su dva bisera koja trenutno brane boje kadestske selekcije Srbije i krče put ka predstojećem Evropskom šampionatu koji će se održati 2023. godine.
Za ovaj mladi tim predvođen selektorom Jovanom Damjanovićem , nastupaju Viktor Radojević i Vukašin Đurđević kojima fudbalski stručnjaci predviđaju blistavu karijeru
Viktor je prve korake načinio u školi fudbala „Bubamara“ profesora Aleksandra Cvetkovića, zatim je nastavio u drugoj školi- „Filkos“ gde je skrenuo pažnju ljudi koji prate talente i onda je usledilo dokazivanje u mlađim selekcijama Crvene zvezde, nastupi u dresu sa nacionalnim grbom, utakmice omladinske Lige šampiona. Trenutno se kao i većina najperspektivnijih mladih talenata kluba iz Ljutice Bogdana 1 kali u filijali Grafičaru, drugoplasiranom timu Prve Lige Srbije.
Kad je reč o Vukašinu Đurđeviću, prve korake je načinio u školi fudbala Ivice Avramovića, potpisao je stipendijski ugovor sa Radom, pruža iako mlad izuzetno zapažene partije na drugoligaškoj sceni i velika je verovatnoća da ćemo ga vrlo brzo gledati u elitnom fudbalskom rangu.
Kao i Viktor na korak je do učešča na Evropskom šampionatu.
Svesni činjenice da je ovaj feljton podložan kritici, vodili smo se jednog jedinog kriterijuma, a to je da u njemu pišemo o onima koji su potekli u Mladenovcu, zaigrali u najreprezentativnijem klupskom takmičenju, branili boje reprezentacije i ostvarili uspešne internacionalne karijere u isključivo profesilonalnim ligama na starom kontinentu.
Ovaj feljton nije pisanije koje pravi lažne fudbalske mitove i pojedince uzdiže do nebeskih visina zbog prijateljskih ili rodbinskih veza, materijalnog interesa… To bi bilo nekorektno i prema roditeljima koji su godinama žrtvovali svoj novac i vreme da bi njihova deca postigla vrhunski fudbalski uspeh.
Imao je Mladenovac i imaće svoje fudbalske legende. Nažalost možda su neke neopravdano igrom slučaja sputane da dotaknu zvezde poput Mrkšića, Martinovića, Vlade Nikolića… Neki su postali i uspešni fudbalski menadžeri kao što je Petar Bazić, ili igračku karijeru pretvorili u most prijateljstva dve države, konkretno Albanije i Srbije zahvaljujući Milanu Zmiji Đorđeviću.
I na kraju, deo antologijskog i na ovim prostorima svevremenskog stiha Neleta Karajlića:
Sine, veli, ko igra za raju i zanemaruje taktiku
Završit će karijeru u nižerazrednom „Vratniku“
Hajd’ reko…
