Primarni faktori za razvoj fudbalskih talenata su odgovarajuća infrastruktura, treneri koji neprestano rade na ličnoj edukaciji i klupska organizacija. Nažalost, ne može se zaboraviti ni na faktor sreće za koji je Matija Bećković, poznati srpski pesik, književnik i akademik jednom prilikom rekao – ko ima sreće, ne treba mu ništa drugo.
Da bi zaigrali na prvoligaškoj sceni, postali reprezentativci i gradili internacionalnu karijeru neki od mladenovačkih dečaka igrom slučaja našli su se u pravom trenutku na pravom mestu. Tako je zanimljiv put od svog dvorišta u Međulužju preko trčanja za loptom na jagnjilskom Jasiku i Selters poljani do internacionalne karijere u Italiji i Francuskoj imao Strahinja Tanasijević (1997) sadašnji prvotimac novosadskog superligaša Mladosti Gat.
On je karijeru profesionalnog fudbalera izgradio zahvaljujući mladenovačkim trenerima Igoru Đurđeviću i Aleksandru Marinkoviću. Sve je počelo igrom slučaja 2004. godine kada je Igor Đurđević primetio kako plavokosi dečak snažno šutira loptu u svom dvorištu u Međulužju. Bio je siguran da to radi mnogo jače od dece iz tog uzrasta koje je u to vreme zajedno sa Zoranom Niklićem trenirao u Jagnjilu . Dobivši odobrenje od Strahinjinih roditelja, danima ga je vozio na treninge u Jagnjilo, gde ga je upoznao sa početnim elementima fudbalske igre, da bi ga posle izvesnog vremena preporučio treneru Aleksandru Marinkoviću koji je bio zadužen za rad škole fudbala kluba sa Seltersa.
Ono što su primetili mladenovački treneri nije promaklo ni ljudima iz beogradskog Rada, tako da je Tanasijević u jedanaestoj godini iz OFК Mladenovca prešao u klub sa Banjice u kojem je prošao sve kategorije i 2013. godine potpisao ugovor o stipendiranju. Pre potpisivanja prvog profesionalnog ugovora prosleđen je u redove srpskoligaša Žarkova na kaljenje gde je odigrao osam prvenstvenih utakmica braneći boje kluba iz makiške šume. Zatim je usledila i njegova kratka igračka epizoda u aranđelovačkoj Šumadiji odakle se brzo vratio u Rad gde je započeo profesionalnu karijeru potpisavši četvorogodišnji ugovor. Za prvi tim Rada na prvoligaškoj sceni debitovao je u 14. kolu u sezoni 2017/2018 i bio je jedan od najistaknutijih pojedinaca u pobedi od 3:0 protiv gradskog rivala Voždovca
Očigledno dugo praćen kroz utakmice u mlađem uzrastu, skauti italijanskog Кijeva doveli su ga na pozajmicu u grad iz Verone da bi u junu 2018. godine njegov ugovor bio otkupljen od Rada za 300 hiljada evra. Mladi štoper se nije naigrao u kalču i u dogovoru sa čelnicima kluba u julu 2019. pozajmljen je francuskom drugoligašu Parizu .
Posle francuske epizode vratio se u Rad , ali nažalost u julu 2020. godine tokom utakmice 28. kola najelitnijeg srpskog fudbalskog takmičenja u kojem su „građevinari“ na Čairu gostovali Radničkom , mladi defanzivac u 63. minuti doživeo je težak prelom noge u duela sa Nikolom Čumićem. Nakon oporavka preselio se u redove Čukaričkog gde ga povrede takođe nisu zaobilazile, a trenutno karijeru pokušava da rehabilituje u redovima novosadske Mladosti.
Jedan drugi plavokosi mladenovački fudbalski biser, osamnaest godina stariji u odnosu na Strahinju, ostavio je trag na srpskoj fudbalskoj pozornici, ali stiče se utisak da da mu je sreća milimetarski izmakla za još blistaviju fudbalsku karijeru koju je po kvalitetu itekako zaslužio.
U petom nastavku feljtona sa zadovoljstvom tastaturske otkucaje poklanjamo Marku Ljubinkoviću (1981) koji je fudbalsku karijeru započeo u mladenovačkom Studentu odakle ga je put preko mlađih selekcija komšijskog Radničkog odveo među bisere Zvezdine fudbalske škole iz koje je najpre 2000. godine pozajmljen tadašnjem prvoligašu Milicionaru za koji je tokom polusezone odigrao dvanaest utakmica i postigao dva pogotka. Njegova nova stanica rezervisana za kaljenje na putu do prvoligaške scene bila je Zvezdina filijala – ubsko Jedinstvo za koju je tokom polusezone nastupio na šesnaest prvenstvenih utakmica i sedam puta upisao se u listu strelaca.
Ljubinković je uvek bio na pragu prvog tima najtrofejnijeg srpskog fudbalskog kluba, ali jaka konkurencija i nedostatak fudbalske sreće stavljali su ga pod lupu brojnih trenera, međutim on je i dalje bio primer za upornost, rad i disciplinu bilo gde da se nalazio na pozajmici tako da je bio i miljenik navijača kragujevačkog Radničkog za koji je od 2001. do 2002. godine odigrao trideset dve utakmice i šest puta savladao protivničke golmane.
Ono što nije uspeo, ili bolje reći nije dobio pravu šansu da pokaže u klubu koji ga je slao na pozajmice, Ljubinković je demonstrirao u dresu beogradskih „građevinara“. Tokom četiri prvenstvene sezone (2002-2006) u dresu Rada zabeležio je 110 utakmica i svoju dobru igru koju su krasili odličan pregled igre i spajanje saigrača sa protivničkim golom krunisao je sa dvadeset postignutih pogodaka.
Na internacionalnoj sceni eksplodirao je u dresu rumunskog Vasluia u kojem je vrlo brzo postao glavna okosnica tima što ga je svrstalo u red najbolje ocenjenih igrača šampionata. Za ligaša iz istoimenog rumunskog grada u periodu od 2006. do 2010 godine odigrao je 94 utakmice i postiga 24 gola. U nastavku internacionalne karijere igrao je za kiparski Anartosiz Famagustu (2011) i kineski Čangučen Jatai (2012) u čijem dresu je postigao četiri gola na četrnaest utakmica).
Pre okončanja fudbalske karijere, u Srbiji je igrao još za novosadsku Vojvodinu, Sevojno, Radnički iz Niša i po drugi pt za Rad u kojem je ostavio fudbalski trag vredan poštovanja i gde započinje trenersku karijeru.
Sasvim sigurno da je Marko Ljubinković mladenovački fudbalski biser čija je karijera neopravdano bila dugotrajno trnovita, ali svojim talentom i radnom disciplinom postao je igrač sa prvoligaškim stažom kakav mnogi mladenovački fudbaleri nisu uspeli da pretvore iz sna u javu.
Nastaviće se !
