San većine onih koji su na mladenovačkim poljanama trčali za fudbalskom loptom bio je da postanu prvotimci klubova iz mladenovačke varoši, ali i da jednog dana zaigraju u dresu nekog od fudbalskih velikana. Taj san nije bilo ni malo lako dosanjati ako se ima u vidu da se nacionalno prvenstvo odvijalo na prostoru države koja je imala preko 23 milona stanovnika i hiljade fudbalskih klubova utemeljenih na sopstvenim školama mlađih selekcija.
Put od Mladenovca do prvoligaške scene bio je trnovit i krivudav, tako da se do nje moglo stići zahvaljujući talentu, upornosti koja je imala primarnu ulogu u savlađivanju brojnih prepreka do statusa prvoligškog prvotimca, ali ne treba zanemariti i faktor sreće koji je u karijerama fudbalera poniklih u malim sredinama zauzimao posebno i neretko ključno mesto.
Samo jedna dobro odigrana prijateljska utakmica protiv kluba sa prvoligaške scene, mogla je preko noći promeniti život pojedinca i omogućiti mu da svoje fudbalsko umeće plasira nakon poziva da se kroz probne mečeve oproba u redovima prvoligaša, a zatim izbori za status prvotimca koji će se naći u najužoj konkurenciji za fudbalski sastav i dospeti pod budne oči široke sportske javnosti.
Кroz stogodišnju istoriji mladenovačkog fudbalskog loptanja veliki broj igrača poniklih u mladenovačkim klubovima dobio je šansu da fudbalski razvoj nadograđuje u mlađim selekcijama beogradskih prvoligaša. Pojedini su uspeli i da se izbore za status prvotimca u seniorskim selekcijama, ali ostalo je zabeleženo i otrgnuto od zaborava da je Živko Stojanović- Žikanac (1939-2002) bio prvi rođeni Mladenovčanin koji je prerarastao lokalne fudbalske okvire zaigravši na prvoligaškoj sceni.
Za razliku od Dušana Lukića o o kojem smo pisali u našem feltonu i koji je ponikao u OFK Mladenovcu, Stojanović je stasavao u mladenovačkom Metalcu koji se 1962. godine fuzionisao sa Jedinstvom i tako je nastao današnji klub koji nosi ime grada. Metalac i Jedinstvo igrali su u izuzetno kvalitetnoj Posavsko podunavskoj zoni , odnosno nakon spajanja klub se takmičio u Južnoj grupi Srpske lige koju su još činili kruševački Napredak, užička Sloboda, kraljevačka Sloga, Smederevo, Mladi Radnik iz Požarevca, Mladost iz Smederevske Palanke, valjevski Metalac, Javor iz Ivanjice i FAP iz Priboja.
Iz neuporedivog takmičenja po fudbalskom kvalitetu u odnosu na današnje gde su OFK Mladenovcu rivali Barajevo, Zuce, Boleč, Šušnjar… Stojanovića su “specijalci za talente” odveli 1962. godine u tuzlansku Slobodu. U istraživanju za feljton posvećen aktuelnoj situaciji i razlozima stagnacije razvoja fudbalskih talenata u gradu pod Kosmajem došli smo do saznanja da je popularni Žikanac odigrao petsto utakmica, tresao mreže protovnika u dresu mladenovačkih klubova Metalca i Jedinstva, a široj javnosti postao poznat zahvaljujući nastupima u dresu tuzlanske Slobode za koju je debitovao na prvoligaškoj sceni 9. juna 1963. godine u Tušnju protiv zagrebačkog Dinama.
Na debiju protiv Zagrebčana, Stojanović je u 53 minutu susreta postigao svoj prvoligaški prvenac i doprineo u visokoj pobedi Slobode od 5:1 iako su za tim iz maksimirske šume nastupali proslavljeni Škorić, Belin, Braun, Zambata…
Sloboda te sezone nije uspela da sačuva prvoligaški status, ali je Stojanović i naredne godine kroz drugoligaške mečeve u društvu Hajrovića, Radovića, Šehića, Avdičevića, Duvandžića, Popovića i ostalih bio glavna pretnju za protivničke golmane i prvi strelac sa deset postignutih pogodaka. Ostao je u sećanju navijačima tuzlanskog tima i po svom het- triku postignutom u duelu protiv banjalučkog Borca (utakmica završena rezultatom 5:2 za Slobodu).
Ovaj poznati mladenovački fudbaler nastupao je 1964. godine za zenički Čelik, imao kratku epizodu u niškom Radničkom gde nije uspeo da se izbori za minutažu i status prvotimca, ali zato je iste godine prešao u Sutjesku sa kojom je ostvario istorijski uspeh jer su Nikšićani predvodđeni golgeterom Vojinom Lazarevićem osvojili prvo mesto u Drugoj ligi grupa Istok i po prvi put postali članovi najeltnijeg takmičenja SFR Jugoslavije.
Stojanović je u dva navrata igrao za amatarsku reprezentaciju Srbije i zabeležio je nastupe protiv odgovarajuće selekcije Hrvatske u Varaždinu i Makedonije u Paraćinu. Tokom duge fudbalske karijere ostavio je trag u pribojskom FAP-u i u Mladosti iz Smederevske Palanke, karijeru okončao je u Radničkom PDM , a nakon završetka trenerske škole bio je prvi strateg Jugoazbesta, Кosmajca, Jedinstva, Zmaja, OFК Mladenovca, Napretka i kovačevačke Mladosti.
Jednom prilikom pokojni Nikola Vladisavljević, novinar i publicista iz Smederevske Palanke izveštavajući sa utakmice na kojo j je igrao Stojanović, napisao je- Žikanac nije trčao za loptom, lopta je trčala za njim.
Nažalost, danas se u Mladenovcu sve manje trči za loptom koja kao da gubi bitku u odnosu na savremene novotarije koje više privlače pažnju mališana tako da je i to jedan od razloga sve manjeg broja fudbalskih talenata koji će jednog dana zaigrati na superligaškoj sceni što je prevashodni cilj ovog feljtona.
Zanimljivo da je tokom istorije, ne mali broj fudbalera preskočio u svom razvoju Selters poljanu, koja je od milošte rečeno -dom fudbalera Mladenovca i iz rubnog dela stigao do prvoligaške i internacionalne scene. Jedan primer zavređuje posebnu pažnju.
Reč je o Siniši Jankoviću (1978) koji je za kratko vreme uspeo pređe fudbalski put od seoskog Rabrovca do italijanskog prvoligaša Empolija. Sa šesnaest godina debitovao je za fudbalski klub iz rodnog sela i vrlo brzo kao prvi strelac opštinske lige skrenuo je na sebe pažnju klubova iz okruženja. Na iznenađenje Mladenovčana, umesto da karijeru nastavi na Seltersu ili drapšinskom igralištu, Janković je odlučio da prihvati poziv Mladost Goše koja se takmičila u Srpskoj ligi.
U Smederevskoj Palanci, Jankovićev fudbalski potencijal uočio je tadašnji trener Mladost Goše, Velimir Ciga Đorđević koji ga je 1997. godine doveo u OFК Zvezdaru koja se takmičila u jedinstvenoj Drugoj ligi. Pružajući i odlične partije u timu koji je bio u samom vrhu drugoligaškog takmičenja (drugoplasirani iza Milicionara), Janković je postao želja brojnih domaćih i inostranih klubova. Za OFК Zvezdaru i Jankovića najprmamljivija ponuda bila je ona koju je ponudio italijanski prvoligaš Empoli tako da je Janković naredne sezone potpisao ugovor sa ovim italijanskim prvoligašem gde nije dobio pravu priliku tako da su usledile selidbe u Кozencu i švajcarsku Belinzonu.
Ono što nije u Italiji i Švajcarskoj jer su ga sputale raznorazne okolnosti, Janković je uspeo zahvaljujući svom talentu, upornosti i požrtvovanom ponašanju na terenu u Sloveniji gde je prvo nastupao četiri sezone za Primorje iz kojeg se preselio u Domžale za koje je nastupao u šampionskoj sezoni 2006/2007. Rabrovčanin je fudbalski eksplodirao u Deželi i okitio se sa dve šampionske titule.
U Sloveniji igrao je još za Naftu Lendava iz koje je usledio povratak u srpski fudbal gde je branio boje Jasenice 1911, Borca iz Čačka, lazarevačke Кolubare, jagnjilske Šumadije, Кovačevca i OFК Mladenovca u kojem je istovremeno bio prvotimac i trener . Dao je 2018. godine veliki doprinos u tandemu sa Goranom Spasićem da se klub vrati u Beogradsku zonu, a naredne sezone izbori i plasman u Srpsku ligu.
Sledi nastavak.
