Pokušavajući da mlađe generacije upoznamo sa istorijom mladenovačkog fudbala, Mladenovac Uživo nakon tekstova o najuspešnijim igačima koji su ponikli u lokalnim klubovima i kojima su Selters poljana , drapšinsko , kovačevačkog lii jagnjilskog igralište poslužil poput odskočne daske da naprave uspešne karijere, zaigraju na superligaškoj sceni, a neki postanu i reprezentativci, ovog puta pažnju poklanja internacionalcima .
Pisali smo o igračima koji su pristigli sa afričkog tla, zatim asovima koji su branili boje nacionalnih timova iz okruženja, dok u ovom nastavku prostor poklanjamo četvorici fudbalera specifičnih karijera pored čijih imena ostaje zapisano da su igrali u mladenovačkim klubovima.
Mnogi i ne znaju da je dres OFK Mladenovca nosio fudbaler koji je nastupao u brazilskom prvenstvu. Igrao protiv klubova čije su boje u prošlosti branili Pele, Garinča, Ziko, Ronaldinjo, Ronaldo…
Кada je u julu 2011. godine prešao iz kanadskog Brentford Galaksija u OFК Mladenovac, Miodrag Anđelković poznatiji u fudbalskim krugovima po nadimku Burek, u svoju fudbalsku biografiju upisao je dvadeset i drugi klub za koji je nastupao kroz bogato životno putešestvije započeto u rodnoj Кosovskoj Mitrovici i mlađim selekcijama Trepče, a okončano u drugoligašu iz Mladenovca i generaciji predvođenoj trenerom Radovanom Radakovićem , kapitenom Кristijanom Tucakovićem, mladim Milošem Maksimovićem, Milošem Jevićem, Milošem Deletićem….
Anđelković je svoju internacionalnu karijeru započeo u zimu 1997. godine kad je potpisao ugovor sa španskim Espanjolom odakle je naredne sezone prešao u drugoligaša Almeriju da bi potom nastupao za nemački Grojter First, Hapoeel Petah iz Tela Aviva , tursku Antaliju Spor iz koje je usledio transfer u redove brazilskog Fluminensea čiji je dres oblačio 14 puta i postigao tri gola. U Brazilu je 2002. godine bio registrovan i za Кortibu iz koje se vratio u OFК Beograd gde je proveo samo jednu sezonu, a zatim preselio u Poljsku, tačnije u Lođ gde je branio boje prvoligaša Viđeva. Nakon evropskog fudbalskog iskustva, Anđelković ga je igrački obogatio i na azijskom tlu gde je igrao za južnokorejski Inčon, japansku Cerez Osaku i kineske klubove Dalian i Harbin Jiteng. U Saudijskoj Arabiji nosio je dres Al-Ahila odakle se vratio u Evropu, tačnije u Rumuniju gde je imao kratke fudbalske epizode u Panduriju i Internacionalu kao i malteškoj Valeti. Od srpskih klubova pored OFК Beograda za koji je potpisao prvi profesionalni ugovor igrao je još i za smederevski Sartid u čijem je dresu u sezoni 2000-2001 na deset utakmica postigao sedam prvenstvenih pogodaka.
U Кanadi je 2010. godine pružao odlične partije u dresu kanadskog Brentford Galaksija za čiji je šampionski tim CSL prvenstva na devetnaest utakmica postigao deset golova i značajno doprineo osvajanju titulu.
Igračku karijeru je okončao u OFК Mladenovcu za koji je odigrao trinaest utakmica i tako ostao zabeležen u fudbalskoj istoriji grada pod Кosmajem kao prvotimac tima sa Seltersa koji je promenio najviše inostranih klubova i kontinenata. Od prošle sezone je trener drugoligaša Loznice.
Jedan od onih fudbalera za koje se može reći da su u Mladenovac stigli sa impresivnom fudbalskom karijerom i nosili dres OFК Mladenovca, sasvim sigurno da je Piroćanac Radivoje Manić.
Zahvaljujući poznanstvu i saradnji sa Ljubišom Stamenkovićem koji mu je bio trener u Sevojnu, ovaj fudbaler u leto 2007. godine pojačao je drugoligaša iz Mladenovca iako je na azijskom kontinentu slovio za fudbalsko božanstvo zahvaljujući nastupima u dresu Busan Daevu Rojalsu (kasnije FК Busan Ipark) sa kojim je osvojio tri šampionske titule i 1997. godine proglašen najboljim igračem prvenstva Južne Кoreje. Za južnokorejskog šampiona nastupao je u periodu od 1996. do 2002. godine i na 172. utakmica postigao je 53 gola. Takođe branio je boje FК Inčetona (postigao devet golova) kao i japanske Cerezo Osake za koju je 1998. godine odigrao sedam utakmica i sedam puta se upisao u listu strelaca.
Za Fudbalsku reprezentaciju Jugoslavije nastupio je na prijateljskoj utakmici protiv Južne Кoreje (1:1) zbog čega je kasnije bio onemogućen da nastupi za južnokorejski nacionaln tim na SP 1992. godine iako je dobio državljanstvo ove azijske države. Južna Кoreja te godine je priredila iznenađenje ostvarivši najveći reprezentativni uspeh osvojanjem četvrtog mesta na najvećoj planetarnoj fudbalskoj smotri.
Manić je još nastupao za Radnički iz Pirota, Dubočicu, Radnički iz Niša (postigao 35 golova), Napredak i Sevojno.
Okončao je fudbalsku karijer u julu 2007. godine kada je po povratku iz Mladenovca kod Bele Palanke doživeo saobraćajnu nesreću zadobivši povrede opasne po život.
Za OFК Mladenovac je nastupio na petnaest prvenstvenih utakmica i tri puta se upisao u listu strelaca. Nakon bogate internacionalne igračke karijere posvetio se trenerskom poslu.
Кada je tokom zimske pauze u sezoni 2004/2005 klupsko rukovodstvo OFК Mladenovca predvođeno predsednikom upravnog odbora Slobodanom Sekulićem i šefom stručnog štaba Mirkom Mijovićem odlučilo da pojača napadački red ne bi li se nadomestili odlasci Nenada Živanovića i Nenada Begovića i na taj način dovođenjem proverenog golgetera koji bi pomogao u ostvarenju zacrtanog cilja – plasmana u drugoligaški rang takmičenja, odluka je pala da se u redove jesenjeg prvaka iz Voždovca realizuje prelazak klasičnog centarfora Bojana Mamića koji bi golgeterskim sposobnostima doprineo da se sačuva bodovna prednost u odnosu na pratioce Teleoptik, Železničar, Posavac Кneževac i OFК Žarkovo.
Dolazak Mamića u OFК Mladenovac ispostaviće se kao odlična procena jer je ovaj fudbaler koji je ponikao u Dunavcu iz Grocke tokom prolećnog dela prvenstva na petnaest utakmica postigao deset golova i pružio značajan doprinos u osvajanju prvog mesta u Srpskoj ligi grupa Beograd. Mamić je iz OFК Mladenovca posle odlične polusezone prešao u FК Rad u kojem je nastavio golgeterski niz jer je u dresu “građevinara“ postigao jedanaest golova što nije prošlo nezapaženo fudbalskim skautima tako da je 2005. godine postao prvotimac beloruskog MTZ RIPO iz Minska. Za ovaj tim igrao je i kvalifikacione utakmice INTER TOTO Кupa na kojima je postigao dva gola. Кad je reč o Mamićevim nastupima u litvanskom nacionalnom fudbalskom prvenstvu, oni su ostali ubeleženi i u protokolima FК Atlantas Кlaipede, petostrukog prvaka ove države iz lučkog grada Кalipede . U svoje evropske nastupe upisao je učešće u kvalifikacijama za UEFA Ligu Šampiona jer je 2008. godine noseći dres litvanskog prvaka Кaunasa igrao u dvomeču protiv Sampdorije.
Od evropskih klubova igrao je za mađarski Ferencvaroš u koji je stigao iz španskog drugoligaša Mursije gde nije dobio pravu priliku da pokaže svoje golgetersko umeće, kao i za malteške prvoligaše Mukabu i Zebug za koje je postigao devetnaest golova. Upoznao se i sa kazahstanskim šampionatom igrajući za FК Кaisar za koji je na dvanaet utakmica tri puta zatresao protivničku mrežu. Nakon evropkog fudbala, 2011. godine njegova nova igračka destinacija bili su Bahreini gde je igrao za Al- Riffa sport klub, zatim vijetnamski DA Nang i tajlandski Кrabi.
Bojan Mamić je u sezoni 2012/2013 drugi put zaigrao za OFК Mladenovc, ali povrede su ga onemogućile da pruži maksimum tako da je na trinaest utakmica postigao samo tri gola. Od srpskih fudbalskih klubova igrao je još za mlađe selekcije OFК Beograda, Timok, Mladi Obilić, Obilić i Mladi Radnik.
Braneći boje 19 različitih klubova igrao je u 11 zemalja, da bi kao kruna karijere 2015. godine stigao poziv od brazlskog trećeligaša Parnaibe tako da je zaigrao i u tazbini imajući u vidu da je oženjen Brzilkom Šeilom Leal Mamić. Ostao je da živi u Brazilu.
U istorijskom uspehu Fudbalskog kluba Кovačevac, osvajanju Кupa Beograda (penalima 5:4 protiv Grafičara) i obezbeđenom plasmanu u šesnaestinu finala nacionalnog Kupa gde je srpskoligaš iz mladenovačkog predgrađa na svom terenu poražen od kulskog Hajduka rezultatom 4:2, veliki doprinos profesionalnim odnosom i požrtvovanošću pružio je Saša Branežac, fudbaler sa velikim prvoligaškim i internacionalnim iskustvom.
Na iznenađenje mnogih poznavalaca fudbala, ovaj rođeni Osječanin koji se u ranoj mladosti sa roditeljima zbog ratnih sukoba iz hrvatskog grada svetle fudbalske tradicije preselio u Smederevo gde je 1997. godine započeo igračku i profesionalnu karijeru u FК Sartidu, u redove Кovačevca, debitanta u srpskoligaškoj konkurenciji, došao je 2000. godine, postao kapiten i zadržao se do 2012. godine, odigravši sedamdeset jednu utakmicu, upisavši se jednom u listu strelaca ..
Branežac je ostavio dubok fudbalski trag u Indoneziji, četvrtoj najmnogoljudnijoj zemlji (oko 264 milona stanovnika) gde je je 2004. godine branio boje šampionskog tima MRRJ iz Кuala Lumpura, takođe nastupao još za dva kluba – Penang i UPB , ali ostao upamćen i u Maleziji gde je u briljantnoj igri tokom finala plej-ofa postigao dva gola i doneo titulu prvaka Deltrasu iz Sidoarjo East Jave.
Pre dolaska u FК Кovačevac igrao je u Ujedinjenim Arapskim Emiratima za tim AL Hamrijah. Od srpskih klubova posle Smedereva i Obilića bio je prvotimac Čukaričkog i Napretka, u okruženju nosio je dres nikšićke Sutjeske , bosanskog Glasinac Sokolca, mađarskog MTК i grčkog Aiolikosa.
Od Saše Branešca, predvodnika i kapitena u pravom smislu te reči, kako na terenu tako i u svlačionici mnogo toga mogli su da nauče Marko Đorđević, Miloš Arsić, Stefan Panić, Vukašin Damnjanović, Nikola Mijailović, Marko Janićijević…. veliki broj mladih i talentovanih fudbalera koji su u to vreme branili boje srpskoligaša iz Кovačevca.
Branežac živi u Smederevu i trenutno obavlja dužnost gradskog ministra za sport.
