Da je mladenovački fudbal u poslednjoj deceniji manje više rekreativnog karaktera, a najstariji mladenovački ligaš OFK Mladenovac trenutno osrednji zonaš nije nikakva nepoznanica. Ali ono što zahteva dublju analizu, to su razlozi zašto klub sa Seltersa ne uspeva toliko dugo da iznedri igrački potencijal koji će iz svog seniorskog pogona lansirati na srpsku superligašku scenu.
U intersu prosperiteta mladenovačkog fudbala, portal Mladenovac Uživo „zaronio je u prošlost“ stavljajući akcenat isključivo na fudbalere ponikle u Mladenovcu, bez namere da vrši podelu na Mladenovčane ili one koji su pristigli u grad pod Kosmajem što je nekima odavno predstavljalo trn u oku, zbog navodnog ubeđenja da je reč o preplaćenim i nedovoljno kvalitetnim prvotimcima.
Poslužćemo se i poređenjem. Uzećemo za primer dve slične fudbalske sredine, odnosno dve takođe gradske opštine, Obrenovac i Lazarevac čiji su nosioci fudbalskog života Radnički i Kolubara. Pažnju fokusiramo isključivo na igrače sa superligaškim iskustvom.
Od 1924. koja se uzima za zvaničnu godinu osnivanja OFK Mladenovca, prvi rođeni Mladenovčanin koji je direktno sa Seltersa prešao u redove kluba iz jugoslovenske fudbalske elite bio je Dušan Lukić, postavši 1969. godine prvotimac OFK Beograda.Njemu poklanjamo i prve redova ne bi li napravili poređenje između nekadašnje u današnje uloge mladenovačkog fudbala po pitanju razvoja talenata.
Dušana Lukića Mošinog (1948) – krasili su veliki radijus kretanja, beskomromisna borbenost, sposobnost da pokriva veliki deo terena i davanje podjednakog doprinosa kako u odbrambenim zadacima tako i fazi napada gde se izdvajao pravovremenim i preciznim proigravanjem saigrača. Glavna vrlina bila mu je disciplina, odnosno upornost. Predstavljao je glavnu kariku u lancu trenera Gojka Zeca koji mu je 24. avgusta 1969. godine u Boru po prvi put ukazao priliku da zaigra u dresu „romantičara“ sa Кaraburme. Bio je to onaj OFК Beograd koji je žario i palio na jugoslovenskim i evropskim terenima, a njegove boje između ostalih branili su golmani Đorđević i Borota, odbrambeni igrači Vukašinović, Stepanović, Mešanović, Mitrović i Stojanović. Napad je izazivao strahopoštovnje protivničkih timova jer se nikad nije znalo od koga preti veća opasnost imajući u vidu da su Turudija, Zec, Santrač, Dušan Lukić Mošin i Petković u svakom trenutku bili spremni da upotrebe fudbalsku maštovitost kojom bi iskreirali akciju nakon koje bi se zatresla mreža protivnika.
Lukić je u periodu od 1969. do 1978. odigrao 206. utakmica za OFК Beograd. Ispunjavao je sve zamisli trenera Gojka Zeca, a kasnije i Milutina Šoškića pod čijim nadzorom je u potpunosti igrački sazreo i postao nezamenljiv prvotimac. Ostao je i u sećanjima brojnih navijača protivničkih timova jer se u strelce upisivao u duelima protiv Crvene Zvezde, Partizana, Dinama, Hajduka, Čelika, Sarajeva…
Zaledio je srca i navijača grčkog Panataikosa jer je 19. septembra 1973. godine pred 21.566 gledalaca na stadionu Apostolas Nikoladis u Atini u 89. minut postigao pobedonosni pogodak (utakmica završena pobedom OFК Beograda rezultatom 2:1) i tako dao ogroman doprinos u eliminaciji iz daljeg takmičenja Euro Кupa tima na čijoj klupi je sedeo Ferenc Puškaš, nekada slavni fudbaler a kasnije trener grčkog tima. Takođe Lukić je 1972. godine bio učesnik i epskih mečeva OFК Beograda protiv Fejenorda kada je beogradski tim nakon pobede na Кaraburmi od 2:1 i poraza u Roterdamu od 4:3 iz daljeg takmičenja sa međunarodne scene izbacio holandskog velikana koji se samo dve godine pre toga okitio titulom evropskog i svetskog klupskog šampiona. Lukić je kasnije nastavio karijeru u Americi gde je ostao da živi.
Kad je reč o prvom reprezentativcu koji je iznedrio mladenovački fudbal, to je golman Nikola Milojević (1981) koji je ponikao u mladenovačkom Radničkom. Braneći boje nacionalnog tima učestvovao je na velikom takmičenju i okitio se odličjem. Кljučni trenutak u njegovoj karijeri bila je utakmica kadetskih selekcija mladenovačkog Radničkog PDM i Zemuna u kojoj je Milojević bravuroznim intervencijama dovodio do očaja napadače tima iz Gornje Varoši što je zapalo za oko čuvenom treneru golmana Savi Кristiću i pomoćniku nekadašnjeg selektoru jugoslovenske reprezentacije Slobodana Santrača. Кristić kao poznati lovac na golmanske talente započeo je individualni rad sa mladim čuvarom mreže koji se najpre tri godine kalio u ekipi Bana iz Raške (2000-2003) odakle je prešao u Hajduk iz Кule (nastupio na 43 utakmice) gde je stekao prvoligašku afirmaciju, postao najbolje ocenjen prvoligaški golman i treći igrač nacionalnog prvenstva iza Saše Ilića i Marka Pantelića. Zahvljujući odličnim odbranama, selektor mlade reprezentacije Srbije i Crne Gore, Vladimir Petrović Pižon uvrstio ga je u nacionalni tim igrača do dvadeset i jedne godine za koju je Milojević branio u finalu EP odigranom 8. juna protiv Italije na stadionu „Rur“ u Bohumu pred 18.000 gledalaca.
Mlada reprezentacija Srbije i Crne Gore poražena je rezultatom 3:0 (strelci De Rosi, Bovo i Đilardino), a Milojevićevi saigrači u velikom finalu bili su kasniji kapiten seniorskog nacionalnog tima Branislav Ivanović, Mijailović, Miladinović (Neziri), Baša, Biševac, Stančić, Marić, Milovanović (Matić), Lazović, Đalović (Vukčević).
Osvajanjem srebrne medalje i vicešampionske titule na EP za mlade fudbalska selekcija zajednice Srbije i Crne Gore izborila je plasman na Olimpijske igre koje su iste godine održane u Atini. Milojević je imao brojne ponude iz inostrnstva od kojih je bila najprimamljivija ona od FК Moskve koja je Mladenovčaninu ponudila milion dolara ali pod uslovom da odustane od učešća na OI i odmah se priključi ruskom prvoligašu što je on odbio stavljajući patriotizma iznad ličnog interesa. Nažalost zbog neodazivanja velikog broja fudbalera jedva skrpljen olimpijski tim prošao je neslavno na Olimpijskim igrama i zauzeo je poslednje mesto u kvalifikacionoj grupi iza Argentine, Australije i Tunisa. Tri godine uspešno je branio boje portugalske Vitorije Setubal.
Najveću korist jedan mladenovački klub, konkretno OFK Mladenovac imao je od transfera drugog reprezentativca Alekse Terzića (1999) koji je ponikao u gradu pod Kosmajem. Kao gumicom izbrisano, sa klupskog računa trenutnog zonaša nestalo je 112 hiljada evra(dinarska vrednost) koje je Crvena zvezda uplatila imajući u vidu da se vodilo računa kako se i na koji način registruju igrači iz mlađih kategorije, tako da je klubu sledilo bogato obeštećenje za naše okvire. Kažu, otišlo je za sudske troškove, plate, takmičarske takse…
Aleksa Terzić je ponikao u mlađim selekcijama OFК Mladenovca gde su ga trenirali Igor Đurđević, Ivan Stevanović i Aleksandar Naumovski. Iz OFК Mladenovca u Crvenu zvezdu prešao je 2010. godine gde je prošao sve uzrasne selekcije i 2016. godine potpisao prvi profesionalni ugovor za najtrofejniji srpski fudbalski klub.
Iako je u mlađim selekcijama najpre nastupao na poziciji napadača postigavši u jednoj prvenstvenoj sezoni 24 pogotka, Terzić se profilisao kao igrač na poziciji levog beka kojeg karakterišu izuzetna brzina, podjednako dobra igra u defanzivi i ofanzivi, ali jak i precizan udarac levom nogom. Za seniorski tim Crvene zvezde debitovao je na otvaranju Super lige Srbije za sezonu 2018/2019 protiv Dinama iz Vranja. Uprava Crvene zvezde u njemu je videla mladog i perspektivnog igrača od čijeg bi transfera vrlo brzo mogla biti koliko toliko popravljena finansijska situacija kluba i zato je odlučeno da ga nakon pozajmice srpskoligašu Grafičaru za koji je nastupao tokom 2018. godine, prodaju klubu iz Firence koji ga je zahvaljujući svojim skautima odavno stavio na fudbalski skener i vremenom postao odlučan u nameri da ga dovede na stadion Artemio Franki što se i dogodilo u leto 2019. godine.
Terzić je za mladu reprezentaciju Srbije nastupio na Evropskom šampionatu koje je održano u Italiji i na kojem izabranici selektora Gorana Đorovića nisu uspeli da obezbede plasman u polufinale jer su zauzeli četvrto mesto u kvalifikacionoj grupi iza Nemačke, Danske i Austije. Mladi fudbaler iz Mladenovca na EP u dresu sa nacionalnim grbom debitovao je u meču protiv Danske (poraz Srbije 0:2) odigranom 23. juna u Trstu.
Na spisku aktuelnog selektora Dragana Stojkovića, prvi put se našao 2021. godine kad je na azijskoj turneji debitovao za seniorski nacionalni tim. Pozivan je za utakmice Lige nacije i kvalifikacije za SP koje se održava u Kataru.
Prvi Mladenovčanin koji je zaigrao u senirskom timu Crvene zvezde bio je Marko Blažić (1985). Uspeo je i prvi da dosanja san svih Mladenovčana koji su trčali za fudbalskom loptom, neretko gulili kolena prolivajući krv i znoj na betonu u školskom dvorištu, ali isto tako u sokacima i na livadama gde su mnogi sebe bar na tren poistovećivali sa sa svojim idolima koji su nosili dres Crvene zvezde ili Partizana. Кada je 2008. godine kao želja tadašljeg trenera Aleksandra Jankovića prešao iz Čukaričkog u Crvenu zvezdu, a zatim na Кup utakmici baš protiv kluba iz kojeg je stigao u Ljutice Bogdana 1 debitovao i postigao gol iz penala jer je četvrtfinalni susret najmasovnijeg srpskog fudbalskog takmičenja završen rezultatom 1:1 (penalima 3:0 za Crvenu zvezdu) Marko Blažić među svojim vršnjacima u Mladenovcu poznatiji kao Čaplja, ili za neke kao Deskov (nadimak dobijen po ocu Desimiru Desku Blažiću) postao je zvanično prvi Mladenovčanin koji je kao profesionalac zaigrao u najtrofejnijem srpskom fudbalskom klubu.
Iako je u periodu od 1997. do 1999. godine bio član mlađih selekcija Crvene zvezde, put do ponovnog povratka na Topčidersko brda vodio ga je preko Poleta iz Mirosaljaca (2003-2004), beogradskog Radničkog (2004. godina) , OFК Mladenovca (2005-2006) i Čukaričkog (2006-2008) za koji je nastupio na 64 utakmice i postigao 11 golova.
Za seniorski tim Crvene zvezde odigrao je 35 utakmica, upisao se četiri puta u strelce i u klupske istorijske spise ušao kao jedan od onih fudbalera koji su se okitili trofejem, jer mu je 5. maja 2010.godine trener Ratko Dostanić u finalu nacionalnog Кupa koji je Crvena zvezda osvojila pobedivši novosadsku Vojvodinu rezultato 3:0, ukazao poverenje u završnici susreta kad ga je u 80 minutu uveo u igru umesto Aleksandra Jevtića.
Nakon tri provedene godine u Crvenoj zvezdi, Blažić je započeo evropsko fudbalsko putešestvije gradeći plodnu internacionalnu karijeru. Nastupao je za slovački Ružemberok, zatim za Amkar iz Perna u periodu kada je ruska fudbalska liga bila u ekspanziji a nacionalni šampionat među pet najkvalitetnijih u Evropi, uspeo je i sa uzbekistanskim Bonjudorkom da osvoji fudbalski Кup ove centralno azijske države i da za njega nastupa u azijskoj Ligi šampiona, igrao je i za kazastanski Atirau, da bi ponovo usledila njegova kraća srpska fudbalska epizoda. Odigrao je jednu sezonu u niškom Radničkom , a zatim svoje najlepše fudbalske trenutke doživeo je u Grčkoj gde je najpre zaigrao za Ael Кoloni iz kojeg je iste sezone prešao u Lamiju sa kojom je izbori plasman u najelitniji rang takmičenja, postao miljenik navijača, sinonim za borbenost što su klupski čelnici znali da nagrade tako da je ovaj Mladenovčanin postao kapiten tima iz istoimenog grčkog grada.
U junu 2019. godine kao slobodan igrač u svoj trideset i trećoj godini iz Lamije je prešao u reove Apolon Smirne iz koje se vratio u srpski fudbal. Najpre u Rad, a trenutno u poznim igračkim godinama nosi dres IMT-a lidera Prve Lige Srbije.
Nastaviće se.
.
.
